"ΠΩΣ ΒΛΕΠΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ..."

"Σε μια ιδιότυπη αντίθεση με τη διακαή αίσθηση της δικαιοσύνης και του κοινωνικού μου καθήκοντος, δεν αισθάνθηκα ποτέ την ανάγκη να πλησιάσω τους ανθρώπους και την κοινωνία γενικότερα. Είμαι σαν ένα άλογο που θέλει να τραβάει μόνο του. Δεν αφιερώθηκα ποτέ εξ ολοκλήρου ούτε στο κράτος, ούτε στην πατρίδα, ούτε στους φίλους, ούτε στους στενότερους συγγενείς. Αντίθετα, είχα πάντα απέναντι σε αυτούς τους δεσμούς τη σαφή αίσθηση ότι ήμουν ένας ξένος και αισθανόμουν πάντα την ανάγκη να είμαι μόνος, κι αυτή η ανάγκη δεν παύει να αυξάνεται με τα χρόνια. Αισθάνομαι πολύ έντονα, αλλά και χωρίς νοσταλγία, ότι άγγιξα τα όρια της επικοινωνίας και της αρμονίας με τον πλησίον. Βέβαια, ένας άνθρωπος με τέτοιο χαρακτήρα χάνει ένα μέρος της αθωότητάς του και της ηρεμίας του, κερδίζει όμως απεριόριστη ανεξαρτησία απέναντι στις γνώμες, στις συνήθειες και τις κρίσεις των ομοίων του. Δε θα προσπαθήσει, όμως, να εδραιώσει την ισορροπία τους σε τόσο εύθραστες βάσεις..." (Α. Αϊνστάιν, Πώς βλέπω τον κόσμο)